Sylvia Plath / ''Boyunayım'' Şiiri Üzerine Bir İnceleme Yazısı
SYLVİA PLATH / BOYUNAYIM (I AM VERTİCAL) Sylvia Plath şu cümlelerle başlıyor şiirine; ''Ama enine olmayı tercih ederdim. Ben kökünü toprağa batırmış bir ağaç değilim Taşları ve o ana sevgisini emen B u yüzden büyüyemiyorum parlak yapraklara her nisan,'' Şair evvela kendisini bir ağaç ile karşılaştırıyor. Bir ağacın kökünü toprağa salması suretiyle taşları ve bir köken olarak ana sevgisini emeceğinin ifade edilmesi burada ağaca, şairin kendisinde olmayan, hatta uzak dahi kalmış olduğu bir enine uyumlu olma hali ve tabiatla özdeşlik kurabilme anlamı yüklenmiş oluyor. Bu karşılaştırma sonucunda kendisinin bir ağaç veya ağaç gibi olmaması, yani boyunalık ve ayrıklık halinde olması sebebiyle tabiatla beraber büyüyemediğini ifade ediyor. Ağaç ise bu zıtlıkta enine olduğu için tabiatla uyumlu ve de özdeşlik kurabilme haline sahip konumda. Yani tabiat kendi içerisinde uyumlu ve diğer varlıklarla beraber kısmi bir gelişim ve değişim